Life | Waarom Roemenië geweldig was & Waarom thuis zijn helemaal niet leuk is

 Inmiddels ben ik alweer bijna een week terug uit Roemenië en ik vind het allemaal maar raar. Is het raar om niet blij te zijn weer terug te zijn? Vandaag wil ik jullie wat meer vertellen over mijn ervaring en over hoe het voelt om weer thuis te zijn.

Bijna 3 weken geleden vertrok ik met 4 anderen naar Roemenië. We zouden ruim 30 kinderen uit een tehuis in Boekarest een weekje meenemen op vakantie, daarna zouden we nog een paar dagen verblijven in het tehuis.

Van te voren had ik er erg veel zin in en had ik geen flauw idee wat me te wachten stond. Ik had vooral zin in de gezelligheid, nieuwe ervaringen en het zien van een voor mij nieuw land.

Als ik jullie alles ging vertellen dan was je nog zeker een paar uur bezig met het lezen van dit artikel dus ik beloof het kort te houden.

De eerste dag zijn we richting de bergen gereden om daar een weekje vakantie te houden. Wat in de bus opviel was de prachtige omgeving, ik wist echt niet dat Roemenië zó mooi was en de zoete kinderen. De rit duurde ruim 6 uur en ze waren allemaal braaf, redelijk rustig en zeurden niet, zo fijn!

Het vakantiehuisje was geweldig, ontzettend ruim en we hadden zelfs een zwembad. We hebben ontzettend veel spelletjes gedaan, mooie wandelingen gemaakt en bijzondere momenten beleefd. Vanaf dag 1 was het contact met de kinderen en ouderen al ontzettend intens en voelde het goed aan.

We hadden van te voren al wat activiteiten bedacht om met de kinderen te doen, zo hebben we onder andere een Hollandse dag gehouden en veel geknutseld. De kinderen zelf vonden het zwembad fantastisch, wij vonden het uiteraard ook helemaal niet vervelend om uren achter elkaar in het water te spelen! De Nederlandse eigenaren van de accommodatie waren fantastisch, ze deden alles voor ons en de kinderen. Eén dag mochten alle kinderen mee in de legertruck naar een huisje bovenop de berg. Daar hebben ze de hele middag gespeeld en er was een kok geregeld die voor iedereen verse frietjes maakte, geweldig!

Na een week zijn we weer teruggereden naar Boekarest en mochten we nog een paar dagen in het tehuis blijven. We waren inmiddels volledig opgenomen in de grote familie en voelden ons direct thuis. Na een weekje vakantie was het leuk om de kinderen in hun eigen omgeving te zien, bij een aantal was echt te merken dat ze wat stouter werden, leuk om te zien.

Het voelt raar om alles zo te omschrijven want het zijn veel te weinig woorden voor deze geweldige ervaring. In het begin van het artikel vertelde ik al dat ik niet blij ben om thuis te zijn, dat gevoel was de eerste dagen enorm sterk maar neemt nu gelukkig een beetje af. Het was raar om weer thuis te zijn en ik had enorme heimwee. Natuurlijk was het fijn om weer bij Steven thuis te komen maar met mijn hoofd zat ik nog in Boekarest. Ook lullig natuurlijk want Steven zat 2 weken alleen en toen ik thuis kwam was ik alleen maar sip. Ik miste de mensen, de sfeer en de drukte om me heen. Ik had van te voren nooit gedacht dat ik deze mensen familie zou gaan noemen maar zo voelt het inmiddels echt. Alle kinderen hebben stuk voor stuk een heel speciaal plekje in mijn herinneringen en ik hoop ze heel snel weer te zien!

Ik hoop een klein beetje mijn ervaring en gevoel op jullie overgebracht te hebben. Mocht je zelf vrijwilligerswerk gedaan hebben dan ben ik heel erg benieuwd naar jouw ervaring:)